Het duurde even...

Zoals ze hier vriendelijk zeggen: Hello!

Inmiddels al vier weken geleden kregen jullie mijn laatste update vanuit een nog steeds niet zo heel warm Berkeley (in Nederland is het weer helemaal top, heb ik gehoord). Zoals sommigen van jullie in hun commentaar al lieten doorschemeren, was het vorige bericht wat aan de lange kant. Laten we het er op houden dat ik er een tijdje van heb moeten bijkomen…

Wat is er keburt?

Behalve dat ik van ellende al twee keer een paraplu heb moeten kopen (de eerste is gejat en ook hier is het af en toe %$#&@-weer), hebben de afgelopen drie en een halve week in het teken gestaan van een feestje hier en daar en het inkoppen van wat tentamens (ging wel lekker)…

Twee zaterdagen geleden voor het eerst maar ’s één van de vele malls/outlets onveilig gemaakt met mijn inmiddels vaste vrienden. Na een relatief kort ritje in een geleende wagen (de mijne heb ik bijna, volgende week woensdag ‘afrijden’ en dan rijdt deze jongen in een eigen bolide) in de richting van San Jose (ten zuiden van SF), kwamen we aan in Milpitas. Hier werden we getrakteerd op een portie van het echte Amerika. Tientallen rijen SUV’s, foodcourts van hier tot Little Tokyo en eindeloos veel winkels. Nu ben ik vrij makkelijk in het nemen van een besluit over wat aan te schaffen, dus was ik na tien minuten Abercrombie & Fitch wel klaar, maar winkelen met Spanjaarden is toch een hele andere discipline dan met ze op stap gaan: winkel in, winkel uit, wachten in de rij van de pashokjes om een polootje te passen, hem kopen en een uurtje later beslissen hem toch weer terug te brengen, omdat dat shirtje bij A&F Kids (dit keer wél een L’etje) tóch leuker was. Om de tijd te doden en niet helemaal gek te worden van al dat ge-‘this one, or this one’, ben ik maar alleen op pad gegaan en ben ik na een uurtje in het foodcourt gaan zitten om te genieten van al het moois aan mensen dat zich voortbeweegt in zo’n mall. Degenen die nu een impressie hopen te lezen, moet ik dit keer helaas teleurstellen, maar ik beloof: het gaf me weer een hoop stof tot nadenken…

Afgelopen week ben ik met Lucas naar het DMV van El Cerrito (kwartiertje hier vandaan) gegaan om te kijken of er een rijbewijs in zit. Deze heeft hier twee functies voor mij: het zorgt er voor dat ik niet iedere keer als ik ergens naar toe ga mijn paspoort mee hoef te nemen voor het geval ik besluit een biertje te bestellen, maar vooral is het belangrijk er één te hebben voor achter mijn eigen stuur.
Woensdag zou onze dag worden, dus hadden we een auto geleend van een Nederlandse jongen hier in I House om ons er heen te vervoeren. Eenmaal daar aangekomen, realiseerde ik me dat het wat het aantal allochtonen betreft in Nederland nog helemaal niet zo slecht is. Hoe ik hierbij kom? Ik was de enige aanwezige bij mijn weten die het theorie examen in het Engels kwam afleggen… De Mexicanen, Aziaten en Oost-Europeanen die hetzelfde kwamen proberen als ik, moesten wel erg hun best doen om zich verstaanbaar te maken bij de mensen die in het DMV kantoor het boeltje draaiende moeten houden. Zoals ik al eerder vertelde over de klantenservice bij de beldesks: hier hebben ze ook Melkert banen. Mooi hoor…
Woensdag ben ik met Lucas gaan kijken naar een schitterende BMW 325i met alles er op en er aan, bouwjaar 1988. Vet! Donderdag zou het nog mooier worden, aangezien we naar onze favoriet zouden gaan kijken (niet door gegaan, dus nog even wachten tot na het weekend): de ultieme Europimpride van de jaren ’80. Wat dat is, houd ik nog even voor me, want ik wil mezelf en jullie niet blij maken met een dooie olifant. Eerst even kijken of het lukt om hem voor een zachte prijsje de onze te maken. Maar oh, oh, wat zag ‘ie er mooi uit op de plaatjes…

Donderdag hadden we een vrije dag, dus besloten we om San Francisco maar weer ’s bij daglicht te gaan bekijken. Een rondje Golden Gate Park was het idee. Het werd een heel klein rondje Golden Gate Park en een stukje Haight Street (dé hippie straat van SF), omdat het weer ons nog steeds niet echt gunstig gezind is. Wat heet, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen: ‘it rained like a piss’. Om eerlijk te zijn: het is, op een paar mooie dagen na, al een kleine maand vrij slecht gesteld met het weer… Het korte rondje door het park en de busrit er naar toe maakte echter wel weer een hoop duidelijk: hier zijn echt heel veel mensen helemaal gestoord. In de bus zat een meisje de hele rit één of ander vreemd ritme te klappen en zat een andere idioot een stukje tegen me aan te ouwehoeren over zijn werk, waarvoor hij Russisch, Spaans en Arabisch moest leren. Hij spoorde mensen op… Logisch, deed ik vroeger ook, vertelde ik hem. Dat had ik beter niet kunnen doen… Die gozer bleef maar lullen. In het park erg gelachen om de vreemde types op Hippie Hill (uitleg verder overbodig, lijkt me) en op Haight Street de ene vage winkel na de andere voorbij gelopen. Erg grappig…

Vrijdag was St. Patrick’s Day (ook wel St. Paddies voor ingewijden: nationale feestdag voor de Ieren), wat neer kwam op veel bier drinken op straat, totdat de pooolice de straat dicht gooide en iedereen weg of naar binnen moest. Na afloop drie kwartier gezocht naar een taxi, die we natuurlijk niet vonden, omdat 3.457.934 anderen ook een taxi nodig hadden en er iets minder dan dat aantal aan taxi’s beschikbaar was. Enfin, stukje lopen maar. Werden we warempel opgepikt door een zgn. ‘black cab’, de illegale Mexicaanse vluchteling onder de taxi’s. Deze bijna vriendelijke en eerlijke meneer ging na een hoop geouwehoer akkoord met de royale ritprijs van $7 die ik hem voorstelde om ons naar Supperclub te brengen voor een afzakkertje (want oh, oh wat zijn die Long Island Iced Tea’s hier lekker). Was wel weer lachen, vooral omdat het Supperclub publiek, net als de meeste mensen in de bus, abnormaal aangelegd is. Travestieten huppelen over de bar, geschminkte types komen je kleren vies dansen en anderen liggen languit op de bank, alsof ze vier dagen achter elkaar gedanst hebben. Mooie tent…

Zaterdag nog maar een keertje naar SF getogen, toen het weer gelukkig stukken beter was. Beetje rondgebanjerd en een Bay Cruisje gepakt. Op deze mooie boottocht werden we meegenomen door Cpt. Nemo, die als ik zijn verhalen moet geloven, zowel in 1849 vooraan stond toen de ‘Gold Rush’ begon (vandaar: San Francisco 49’ers), op het idee kwam om de Golden Gate Bridge te bouwen, hem vervolgens zelf ook nog gebouwd heeft en nu, als hij niet op de boot zit om mensen rond de Bay te varen, de brug ook nog af en toe een likje verf geeft. “You know what folks: back in the old days, a lot of my friends lost their lives building this beautiful bridge. But maybe, if you take a good look, you’ll see some of them sitting up there, giving this baby its pretty orange colour.” Okay, Nemo, wat jij wil, ouwe. Leuk tochtje wel…

Deze week weer een stukje in wat boeken bladeren, want er komt weer een ‘final’ aan. Loopt wel los…

Tot de volgende keer maar weer!

XL