En het is nog steeds leuk hier...

Howdy Folks!

Hier uw reporter vanuit een inmiddels opgeklaard, maar nog steeds enigszins chilly Berkeley…

Om te beginnen: onwijs bedankt voor alle reacties en mailtjes! Erg leuk om een beetje bij te blijven en te zien dat jullie het leuk vinden dat ik het hier leuk vind… Keep ‘em comin’!!!

Nu komt altijd het gedeelte met wat ik ook al weer allemaal beleefd heb de afgelopen week. Even kort over deze week: hij is heel snel voorbij gegaan (voor het gevoel dan natuurlijk, weken duren altijd ongeveer even lang). Wat nu komt, schreef ik nadat ik klaar was met typen: ik had nogal wat inspiratie en wat tijd over, dus het is een behoorlijk verhaal…

Gelukkig is er weer een en ander keburt. Komt ie:

Afgelopen donderdag na de gebruikelijke ‘Speel spelletjes en leer er van met Gene Hendrix-les’ (is trouwens echt leerzaam en interessant) heb ik na het gebruikelijke rondje e-mails lezen en schrijven een paar juggies/pitchers van het lokale merk Budweiser (andere zijn nog smeriger) naar binnen gegooid (samen met een paar anderen natuurlijk) in de plaatselijke door de war tent aka Sportsbar The Bear’s Lair. Hier viel ik weer ‘s (nog steeds) van de ene verbazing in de andere. Allereerst was het meeeeega druk, vooral omdat er op donderdagen regelmatig door de ‘Bears’ een balletje ‘Hoop’ (basketbal) wordt gegooid. Zij schijnen het vrij aardig te doen, dus hebben vrij veel mensen de neiging om na afloop een pitchertje Bud of Newcastle te weg slobberen in de naast gelegen bar, Bear’s Lair dus…
De variëteit aan mensen was weer een belevenis op zich, vooral wanneer het begint op te vallen hoeveel blanke Amerikaanse meisjes gecharmeerd zijn van de hier zo populaire hiphop- en R&B-muziek. Neem daarbij ook voor het gemak even aan dat ze niet alleen de muziek erg lekker lijken te vinden, maar het type jongen/man/gorilla die deze ‘Boem Boem Bas’ geluiden aan elkaar blèren op de een of andere manier ook. Dat levert dus prachtige televisie op, als je een camera bij je hebt tenminste (zal ik volgende keer proberen te regelen).


Hier volgt een uitgebreide impressie, hou ik van (degenen die alleen geïnteresseerd zijn in wat ik heb meegemaakt/gedaan kunnen een alineaatje of drie overslaan): neem een figuur met postuur en uiterlijk Lartje B (goed begin), verwijder alle Arische trekken, denk er 2 kilo spieren bij, sorry, denk er 25 kilo spieren bij, de huid een tintje of 18 donkerder, de broek een centimetertje of 15 lager rond de bilpartij, dezelfde broek ongeveer drie keer zo wijd en bij voorkeur een felgekleurd basketbal- / American Football shirt om de schouders dat eigenlijk gemaakt is voor mensen van drie meter en 300 kilo. Verzin er een willekeurig negroïde kapsel bij (let op: deze mensen zijn hier erg creatief mee, goed nadenken is dus aan te bevelen) en voeg eventueel zelf een scheef geplaatste pet toe. Wat je nu hebt is slechts een lichte afwijking van de gemiddelde gekleurde mannelijke bezoeker van deze ‘bar’. Nu werkt het draaien van muziek door de DJ’s ongeveer hetzelfde als voor iedere andere (slimme) DJ over de wereld: draai de muziek die de mooiste meiden van de tent lekker vinden en je krijgt een domino-effect, namelijk de meeste mensen slaan aan het dansen.
Dan gebeuren er vreemde dingen. Stel je opnieuw iets voor, degenen die de laatste versie van King Kong hebben gezien kunnen deze imaginaire passage overslaan: het eerder voorgestelde figuur ‘sluipt’ al rustig swingende in de richting van wat zijn prooi moet worden. De armen zijn tegen het eigen lichaam aan gedrukt, de onderarmen en handen (nu nog) in de ‘knip de vingers’ houding. Eenmaal het, bij voorkeur blonde, slachtoffer genaderd (uiteraard vanuit de rug), worden de armen langzaam gestrekt en gespreid. Nu volgt er een laatste kleine aanpassing, namelijk het ritme van het wijfje (nu wordt het wel erg Steve Irwin-achtig, of erger) wordt overgenomen. Als hij eenmaal zo ver is, gaat het snel en kunnen drie dingen gebeuren: het meisje is achterdochtig, kijkt snel om, om te zien wat het is dat haar besloop, om vervolgens te vluchten (niet waarschijnlijk in dit verhaal); ze kijkt om en ziet iets dat haar bevalt en swingt rustig door; of, en dit duidelijk de interessantste optie, ze kijkt helemaal niet om en gaat rustig door met waar ze mee bezig was.
Om door te gaan met de laatste en tevens meest toegepaste techniek: wat nu ontstaat kan door sommigen worden opgevat als licht pornografisch. Het tegendeel is echter waar. Hier wordt niet op basis van oogcontact of verbale communicatie beoordeeld of iemand het waard is om een half uurtje mee te dansen, maar door hoe de schare vrienden er om heen die de moedige man aanmoedigen er uit zien. Zijn dit grote en donkere gasten met een wijde broek, wijd shirt, ingewikkeld kapsel en scheve pet, dan zit de ‘achterdanser’ gebakken (ik heb al twee van dit soort homies en heb er dus nog een stuk of drie nodig). Het ritme wordt in dat geval meestal door beiden behoorlijk opgevoerd, af en toe wordt er wat gebukt door de dame vooraan (weet niet waarom, misschien om wat op te rapen…) en als de gelukkige man helemaal mazzel heeft draait ze zich na een kwartiertje alsnog om. Dan is het beurt… (en dit gebeurt dus serieus met ongeveer twintig blonde meisjes in één en dezelfde tent op één en dezelfde avond).
Genoeg over deze, verder doodgewone, donderdagavond borrel.

Vrijdag, however, na de laatste les van de cursus ‘Gevorderd Excel voor beginners’ (ook echt handig merk ik nu een tweetal andere vakken zijn begonnen) was er een feestje hier in I House. Nu ben ik meestal niet heel erg enthousiast over huisfeestjes (hoog groep 8-disco gehalte), maar dit keer dacht ik ‘Gooi op, morgen Paul van Dyk, mijn weekend komt sowieso wel goed’ (hierover hieronder meer).
Het thema was Filthy & Gorgeous en dat werd letterlijk opgevat (zie foto’s). Het begon al met de verkleedpartijen van enkele van mijn huismaten. Vervolgens eenmaal beneden in de spelletjeskamer aangekomen (tóch weer dat groep 8 disco-gevoel) kwamen we terecht in groep mensen die het duidelijk al aardig op een zuipen hadden gezet. Dit resulteerde in een aantal erg grappige en genante taferelen (niet voor kleintjes en eigenlijk ook niet voor opa’s en oma’s, op eigen risico naar de foto’s kijken dus…). Om een lang verhaal kort te maken, ik zal de foto’s verder het verhaal van de avond laten vertellen. Rare avond, maar oh oh wat heb ik gelachen…

Dan kan ik hier verder met de rest van het weekend:
Zaterdag ben ik met Lucas naar Club 1015 in San Francisco gegaan. Op het programma stond Paul van Dyk (voor niet-ingewijden: een Duitse DJ met slinks verzonnen Nederlandse naam en tevens de officieuze #1 van de wereld). Via het mooie medium dat internet heet, hadden wij de middag ervoor een tweetal kaarten aangeschaft, zodat wij niet in de rij hoefden bij het naar binnen gaan, we Sushi konden eten op het VIP-dek en aldaar tot twaalf uur van de open bar konden genieten. Geen goedkoop geintje (geen zorgen pa, credit card op naam van L.R. Braaksma ), maar wel de moeite waard. Dit wordt wel duidelijk na het zien van de foto’s. Ik heb nog nooit zoveel mensen in een discotheek gezien! Resultaat en voordeel van de VIP-kaarten, lekker stukje kunnen swingen, mooie en minder mooie mensen langs zien komen en erg gelachen. Als het goed is, komt hij twee keer per maand, dus we kijken wel even de komende tijd…

Zondag met een clubje (zes Spanjaarden, een debuterende Braziliaan en deze jongen) naar Napa Valley getogen om het moois aan Californische wijnen en wijnhuizen te ontdekken. Mooi was het er zeker, al hoewel het weer aanvankelijk niet echt mee zat. We zijn langs twee wijnhuizen geweest, die er goed uitzagen. De kwaliteit van de wijn was daarentegen niet echt om over naar huis te schrijven (en ik ben geen echte kenner), maar aangezien Amerikanen zelfs uilenzeik kunnen verkopen voor $35 de fles, was het er toch erg druk en reden er constant limo’s af en aan om mensen van wijnhuis naar wijnhuis te brengen om ze er zoveel mogelijk wijnen die waarschijnlijk niet eens in ons ‘Onder Vijf Euro-boek’ voorkomen te laten proeven en te laten aanschaffen a $250 de doos (12 stuks, want heel Amerikaans: meer is meer).
Vervolgens om een uurtje of vier als een dolle richting SF gereden om de laatste zonnestralen mee te pikken op de nabij gelegen Mt. Tamalpais. Ook hier was het vrij mooi. Sterker: hier was het ongelofelijk mooi! Niet te geloven. Ik beschreef eerder het uitzicht vanaf de Berkeley heuvels, maar dit was minstens even mooi, zo niet mooier. Het uitzicht over letterlijk de hele baai was erg indrukwekkend. De foto’s zeggen opnieuw genoeg (al waren we eigenlijk tien minuutjes te laat, maar toch…). Toen het echt donker was en de lichten rondom de baai aangingen, was het mooi geweest en zijn we terug naar Berkeley gereden.
Dit was een mooie afsluiter van een erg relaxed ‘rustig aan’ weekend, dat door de nationale feestdag van afgelopen maandag nog een dagje langer duurde. Omdat George W. zijn werk zo goed doet, hebben ze hier om dat te vieren iedereen een vrije dag gegeven: President’s Day (voor degenen die ik vertelde dat het een vrije dag was, omdat iemand de universiteit een paar miljoen heeft geschonken: die komt nog…). Deze dag heb ik eigenlijk helemaal niets gedaan, op een beetje werken aan de groepsopdracht met mijn klasgenoot Cristiano na…

O ja, voor de liefhebbers van Amerikaanse sporten: afgelopen weekend was het NBA All Star weekend. Vrije gave beelden van de dunkwedstrijd zijn te vinden op NBA.com…

Vandaag dinsdag, voor het eerst twee blokken van drie uur gehad. Hier volgen er de komende tijd erg veel van. Gelukkig was het interessant en goed te volgen, was ik niet helemaal gesloopt, zoals ik verwachtte en kon ik de heuvel dus gewoon fietsend weer op…

So far, so good! Ik heb het nog steeds erg naar m’n zin, dus heb besloten nog even te blijven.

Peace out, later, tot snel, XL