Message from the Bay

Daar ben ik weer (eindelijk?):

Watskeburt?

In het vorige bericht beloofde ik nog een nieuwe aflevering van ‘The People from Berkeley’, maar die sla ik dit keer even over… Gelukkig ben ik er achter gekomen dat deze stad niet alleen maar het ‘thuis’ is van vele minder bedeelden, maar dat Berkeley wel degelijk meerdere kanten kent. Aangezien ik nog geen mooie HotRod / Lowrider / PimpMyRideRide / SUV / auto op de kop heb weten te tikken, kom ik niet dagelijks ergens anders dan Downtown, waar de inmiddels beschreven bevolkingsgroepen te vinden zijn. Na een aantal ritjes met een geleende auto en een rondje hardlopen door de heuvels van Berkeley, zag ik ineens dat California de meeste rijke Amerikanen van alle staten heeft. Mooie winkels en restaurants zijn te vinden op en rond 4th Street en de dikke wagens en mooie villa’s staan in het oosten van de stad in de genoemde heuvels. Het uitzicht aldaar, zo rond een uurtje of zes, was echt ongelofelijk mooi! Omdat ik bezig was aan een willekeurig rondje hardlopen en ik in principe geen flauw idee had over wat ik tegen zou komen, had ik geen camera bij me om een paar mooie plaatjes te schieten (ik heb wel een paar die er dicht tegenaan zitten, maar toch…). Stel je voor: een metertje of 250 boven zee, een ondergaande zon achter de Golden Gate Bridge en verder een uitzicht op San Francisco en haar skyline, de bergen heuvels en rotsen rond de stad en natuurlijk zicht op de hele SF Bay. Wow, wat is het hier mooi!!!

Sinds het vorige bericht is er gelukkig weer van alles gebeurd, zowel op studie-, als op avontuurlijk gebied. De avond van het vorige bericht zijn een aantal jongens en meisjes van een aantal klassen van de zogenaamde International Diploma Programs weer richting San Francisco gegaan voor een avondje stappen. Op aanraden van velen werd het Ruby Skye. Deze club ziet er theaterachtig uit met een enorme dansvloer, een groot podium voor optredens en boven een overloop voor VIPS en andere types die te lui/te saai zijn om een stukkie te dansen. Helaas werd ook deze tent om 2:00u droog gelegd, maar werd er nog wel volop gedanst tot +/- 3.45u. Moest mijn flesje Heineken Import (a $5, daar drinken we er dus meestal minder dan 15 van…) opnieuw verstoppen voor de grijpgrage handen van verschillende barmannen en bouncers, maar gelukkig kon ik mijn kostbare Hollandse versnapering veilig stellen (Budweiser is namelijk bij nader inzien echt niet te zuipen, Spa Marie Antoinette heeft meer smaak).

De volgende dag (Feb. 4) zijn we met zijn zevenen (vijf Spanjaarden, een Italiaan en deze badboy) naar de Berkeley Marina (jachthaven) gegaan om het boeltje aldaar te verkennen. Ondanks het lekkere weer was er gek genoeg bijna niemand te vinden. Eigenlijk was dat wel lekker, want dat gaf ons de gelegenheid rustig een stukje rond te lopen en een paar mooie plaatjes te schieten. Het uitzicht vanuit de haven haalde het niet bij het uitzicht vanaf de heuvels, maar mooi en ontspannen was het wel (zie foto’s).
Deze uitwaaimiddag betekende een mooie voorbereiding op dé gebeurtenis van dat weekend, tevens de enige echt belangrijke dag in de U.S. and A. na Christmas: de Superbowl. Voor de meeste mensen die niet opgegroeid zijn in een ei of die wonen onder een hele grote steen is het fenomeen Superbowl Sunday wel bekend, maar toch even kort: de Superbowl is de finale van het American Football seizoen. Het is de wedstrijd tussen de kampioen van de twee parallel lopende competities NFC en AFC (zeg maar Poule A en B). Deze dag staat voor een kleine 140.000.000 (!) Amerikanen in het teken van heel veel Bud, BBQ en hele grote Big Screen TV’s (echt hele grote dus). Grappig verder zijn de taferelen op de parkeerterreinen rond het stadion waar de 70.000+ bezoekers uren voor de wedstrijd samen komen om ongeveer hetzelfde te doen als de mensen voor de buis, namelijk Bud drinken, groten stukken vlees van de BBQ eten en naar countryheld Garth Brooks luisteren. Om aan te geven hoe mooi ze het hier vinden: een adverterend bedrijf betaalt tijdens de Superbowl uitzending een slordige $2,500,000 per 30 seconden om Toyota’s, Diet Pepsi, Bud Light en Mission Impossible III (komt over drie maanden al uit) aan te prijzen.
Voor wie er van houdt is een potje American Football wel lachen, maar deze dag is vooral leuk voor de mensen die van reclame houden. De verhouding is ongeveer als volgt: twee minuten spelen, twee minuten reclame. Deze zijn overigens meestal spectaculairder dan negen van de tien zogenaamde ‘plays’, maar gelukkig was de wedstrijd nog enigszins spannend.
Met een aantal vrienden/bekenden ben ik gaan kijken in een sportsbar, waar de pitchers, pizza’s en hotdogs gretig aftrek vonden. Tel daarbij een paar mooie meisjes in ienimini rokjes en topjes die Budweiser goodies uitdelen (zij doen er echt alles aan om populair te blijven) en je hebt een mooie mannenavond.
Wie er speelden? Ik was het net als 110 van de 140 miljoen Amerikanen bijna alweer vergeten, maar de Pittsburg Steelers versloegen de Seattle Seahawks met 21-10.

Een mooie mijlpaal afgelopen week was de aankoop van mijn nieuwe ijzeren ros! Voor het lieve sommetje van $56.23 ben ik sinds een kleine week de trotse eigenaar van een gloednieuwe ATB fiets. Na een kleine roadtrip richting het kantoor van de DMV (de Amerikaanse variant van het CBR, waar we overigens net te laat kwamen, omdat we het verkeer onderweg een stukje hadden onderschat. Nog even wachten dus op mijn California Driver’s License) kwamen we langs grootgrutter Target (kleine variant van het bekendere WalMart). Na wat ronddwalen door deze enorme winkel, vonden Lucas en ik onze nieuwe schatjes. Aangezien we de twee weken ervoor iedere dag 21 minuten heen en 24 minuten terug (heuvel op) hadden gewandeld, waren we het ‘hiken’ naar de universiteit wel een beetje zat. De keuze voor twee blinkende ‘Magna’ fietsen was vrij snel gemaakt. Resultaat: zo blij als een kind crossen we nu iedere morgen in drie minuten en 54 seconden Bancroft Way af, om vervolgens ’s middags de rekening te betalen en steevast de hongerklop te krijgen als we de heuvel weer op klimmen. Hoe dan ook: de heenweg is heerlijk…

Het afgelopen weekend zijn we eindelijk naar Lake Tahoe gegaan om het weekend te skiën. Opnieuw een zeer gemêleerd gezelschap: acht Spanjaarden, twee Italianen en ik. Aangezien de Spanjaarden het vaak niet kunnen laten om Spaans te spreken met elkaar is mijn Spaans inmiddels behoorlijk vooruit gegaan, ik ben namelijk het niveau ‘dramatisch’ ontstegen, terwijl ik nu helemaal goed op niveautje ‘slecht’ zit. Ik hoop over een maand op ‘zeer matig’ te zitten…
Lake Tahoe ligt precies op de grens tussen Californië en Nevada op ongeveer drie en een half uur rijden van Berkeley. Een schitterend en helder meer, met rondom niets dan witte bergtoppen (zie foto’s). Zaterdagochtend vertrokken we rond een uurtje of half negen naar de liften om een paar mooie carveski’s en een dagpas te scoren. Dit viel mijn portemonneetje nogal zwaar. Schade voor één dag skiën: $125 (ski’s en pas). Op zondag was het niet anders, maar de berg, het skiën, het uitzicht en het weer maakten alles meer dan goed.
Vooral erg lekker aan het skiën hier is dat goed weer en goede sneeuw prima samen blijken te kunnen gaan. Het was een graadje of acht (’s middags nog warmer) gedurende de hele dag, maar op de één of andere manier wilde de sneeuw maar niet papperig worden, ook al werd er de hele dag fanatiek op geskied. Ik vermoed dat ze er hier, net als in alle etenswaren, iets speciaals in gooien, waardoor het langer goed blijft, want zoiets heb ik nog nooit gezien. De blote basten en korte mouwen op de piste waren vooral op zondag dan ook niet meer op twee handen te tellen.
Skiën met een clubje Italianen en Spanjaarden heeft behalve het leren van een nieuwe taal, verder als voordeel dat de meesten verschrikkelijk goed zijn, dus dat was koren op mijn skietjes: de hele dag knallen!!! Heerlijk! Uitgeput vertrokken we dan ook rechtstreeks van het parkeerterrein bij de piste richting Berkeley.

Vandaag weer terug in de realiteit: les. Het eerste Midterm examen staat gepland voor woensdag, waarbij onder andere een kostenanalyse via de Activity Based Costing methode van ons verwacht wordt. Voorlopig niets om me zorgen over te maken, want de eerste twee vakken zijn vooralsnog voor mij goed bij te benen.

Komende week maar weer even rustig aan, al hoewel de Supperclub, Ruby Skye en al het andere moois al weer lonkt, want mijn volgende weekend duurt vier dagen…

That’s it for now, Lart Braaksma, Berkeley News, Berkeley.

XL