De laatste keer. Voorlopig…
Door: Lart
Blijf op de hoogte en volg Lart
06 September 2006 | Verenigde Staten, Berkeley
Howdy!!!
Waar aan het einde van het vorige bericht het aftellen begonnen was, ben ik nu zo’n beetje in de ’10, 9, 8, etc.-fase’ aanbeland. Wat zeg ik, ik word over precies vier uur uit mijn ex-appartement opgehaald. Wow, deze laatste dagen hebben een hoog ‘Twilight zone’ gehalte gehad. 2Unlimited zong er al over zo mooi over in hun schitterende ballad vroeg in de jaren ’90, maar van een dubbel gevoel kun je wel spreken. Ik heb inmiddels afscheid genomen van 97% van mijn vrienden, en ben nu zin aan het maken om op huus an te goan. Het lukt gelukkig aardig…
Voor de volledigheid zal ik voor de laatste keer vertellen wat ik allemaal beleefd heb in de vijf weken sinds mijn laatste update (bereid je voor: het is weer een lange, maar dat krijg als je vijf weken niks op papier zet):
Begin augustus werd het in de zomer anders zo rustiek Berkeley opgeschrikt door de komst van de Britse band Bloc Party. Aangezien ik hun melodietjes wel aardig vond, besloot ik een viertal kaarten aan te schaffen en ze voor het eerste ‘leif’ te gaan bekijken… Eenmaal aangekomen in het historische Greek Theater (gebouwd in 200 B.C.), zagen we eerst een stuk of vier support acts (in amusementswaarde variërend van dramatisch tot helemaal zo slecht nog niet), voordat mijn idolen het podium betraden. De jongens van de Bloc waren aanvankelijk zichtbaar onder de indruk van het historische karakter van het theater, maar na een nummertje of drie zat de sfeer er erg goed in!!! Dit werd naar mate het concert vorderde alleen maar beter! Was gaaf dus!
In eerdere afleveringen van mijn belevenissen repte ik al eens over zeer geslaagde huispartijen. 12 augustus was er weer eentje, ditmaal ter gelegenheid van het afscheid van een Spaanse vriend die na zijn MBA weer naar Madrid (waar anders) vertrok om een mooie carrière te voort te zetten. De foto’s spreken verder voor zich! Geweldig genoten…
De week erna werd ik aangenaam verrast door het bezoek van Mandy ‘Mendo’ Metten. In het kielzog van good old Ben Pon, verbleef ze in de buurt van San Francisco voor een mooie race in oude Porsches op Laguna Seca. Één avondje kon ze er even van tussen voor een hapje, drankje en dansje met mij en een gedeelte van mijn klasgenoten en andere vrienden. Cool dat je er was, Mendo!!!
De dag erna vertrokken we (Dani (huisgenoot), Ricardo (Spanje) en ondergetekende) naar Mexihiiiiiii...... hiiiiiiiiii..... Cooooooooooooo!!! Jullie kennen het: het land van al de ZZN’s dromen. Om precies te zijn, vlogen we naar Cancun. Wanneer je spreekt over het Mexico, praat je over Cancun…. NOT! Dit is meer een toevluchtsoord voor Amerikanen met tatoeages en de eerder beschreven ‘freakdance’. Daar waren deze jongens dus niet voor gekomen, maar het was een goedkoop tripje zon voor een paar dagen, na de laatste dag klas. Cancun dus: ik zal de foto’s verder het verhaal laten vertellen, maar veel meer dan een beetje chillen, een cocktailtje, een stukje jetskiën (erg cool!!!), en een dagje op Isla Mujeres (Vrouweneiland) zat er niet in, mede doordat Dani het merendeel van de trip behoorlijk aan de dunne was. Details overbodig...
Eenmaal weer thuis gekomen van deze dagen van ontspanning, was het eindelijk tijd om het tweede diploma op te halen. Opluchting wel na acht maanden. Ceremonie was o.k., lunch na afloop ook, maar echt gezellig werd het ’s middags in ons appartement, waar na lang wachten eindelijk de welverdiende mojito’s werden geserveerd door Ricardo ‘Cocktail’ Ligero. Lekker joh!! Goed, mooi begin van de laatste avond samen met mijn vrienden van het tweede semester. Dani, Pedro, Marcela, Ricardo en vele anderen zouden de dag erna, of daarna vertrekken, dus een mooi feestje was wel op zijn plaats.
Net zoals vier maanden geleden toen mijn vriend Lucas vertrok was het ook deze keer niet onwijs leuk om gedag te zeggen, maar aangezien de meesten in het holst van de nacht vertrokken en ik nog in de R.E.M. fase zat bij het uitzwaaien, ging dat deze keer een stuk eenvoudiger.
Na het weekend begon het wachten… De meesten waren er vandoor, ik moest mijn appartement opruimen, inpakken, en verder wat kleinigheden regelen, dus van veel leuke dingen kwam het niet.
Maar: gelukkig vloog ik woensdag voor een laatste uitje naar de Grote Appel, beter bekend als New York City. Na, of liever samen met, San Francisco de twee favoriete steden in de U.S. and A.. Beide compleet anders, maar o zo mooi! Hier verbleef ik met zeven goede bekenden en vrienden (van wie Jaime, Stefano, en Cristina het meest te zien waren op de foto’s van de afgelopen maanden) in een piepklein appartementje in the Lower East Side. Vrij gave buurt trouwens, waar je als toerist door de meer aansprekende namen als China Town, SoHo, Central Park en sinds ongeveer vijf jaar Ground Zero, niet zo snel komt. We verbleven in een straat vol met Indiase restaurants en waar één blok verderop zelfs een kleine Oekraïense buurt te vinden was. Vrij divers dus, deze buurt/stad.
We bezochten een aantal bekende attracties, zoals de eerder genoemde namen, natuurlijk het Empire State Building, Rockefeller Center, Battery Parc, Fifth Avenue, Times Square, Radio City Music Hall, en natuurlijk Flushing Meadows, ook wel het Roland Garros en Wimbledon van New York. In het sinds kort tot het Billie Jean King USTA Center omgedoopte park zagen we Rafa Nadal winnen van Luis Horna (mooie pot), Grosjean verliezen van Agassi bedwinger Benjamin (niet de ‘boem boem’) Becker, Novak winnen van Srichapan uit Phuket (of Bangkok, whatever) en nog een paar meiden. Ook keken we een stukje naar de training van Maria ‘I feel pretty’ Sjarapova (die is vrij mooi), Andy Roddick en nog wat helden. Leuke dag...
Verder nog genoeg dingen bekeken om later tijdens een drankje over te vertellen, maar ik kan wel zeggen dat het afscheid dit keer helemaal geweldig was!! Ik was de eerste die New York zou verlaten, omdat ik terug moest naar San Francisco en Berkeley. De setting was dit keer een feest op pier 63 aan de west kant van Manhattan, uitkijken op Jersey City, New Jersey. Erg indrukkwekkend uitzicht. Dit was een mooie afsluiter, hiphop ontbrak, Bob Sinlar(’s muziek) was present (samen met een heel stel Spaanstalige helden als de ongeëvenaarde Los Fabulosos Cadillacs). Maar goed, leuk avond dus, die met recht werd gevierd alsof het de laatste dag was dat de zon scheen (oeh, is wel heel romantisch... Goed, de boodschap is duidelijk). Toen het tijd was om er vandoor te gaan, mijn tas te pakken en opgehaald te worden door de shuttle bus, werd mijn favoriete ‘World Hold On’ van Bobby S. nog een keer op de platenspeler gelegd, zodat ik werd uitgezwaaid ‘with a bang’. Kicken!!!!
Waar heb ik het allemaal van gedaan? Stukje mazzel en twee geweldige ouders die mij de kans hebben gegeven om hier acht maanden lang te tijd van mijn leven te hebben. Lieve papa, mama en Bas: dank voor alles!! Wow, het was echt fantastisch!!!!
En voor alle anderen die met me mee hebben gelezen: dank voor al jullie reacties. Het was geweldig om te lezen dat jullie het zo leuk vonden dat ik het hier zo leuk vond!!! Echt.
Ik ben hier de afgelopen tijd een mooi cliché tegen gekomen om dingen af te sluiten. En omdat clichés cool zijn, gooi ik hem er ook in: “Don’t cry ‘cause it’s over, smile ‘cause it happened!” Hoe finidi? Met een grote glimlach zeg ik dan ook: bedankt en tot snel allemaal!
XL
Waar aan het einde van het vorige bericht het aftellen begonnen was, ben ik nu zo’n beetje in de ’10, 9, 8, etc.-fase’ aanbeland. Wat zeg ik, ik word over precies vier uur uit mijn ex-appartement opgehaald. Wow, deze laatste dagen hebben een hoog ‘Twilight zone’ gehalte gehad. 2Unlimited zong er al over zo mooi over in hun schitterende ballad vroeg in de jaren ’90, maar van een dubbel gevoel kun je wel spreken. Ik heb inmiddels afscheid genomen van 97% van mijn vrienden, en ben nu zin aan het maken om op huus an te goan. Het lukt gelukkig aardig…
Voor de volledigheid zal ik voor de laatste keer vertellen wat ik allemaal beleefd heb in de vijf weken sinds mijn laatste update (bereid je voor: het is weer een lange, maar dat krijg als je vijf weken niks op papier zet):
Begin augustus werd het in de zomer anders zo rustiek Berkeley opgeschrikt door de komst van de Britse band Bloc Party. Aangezien ik hun melodietjes wel aardig vond, besloot ik een viertal kaarten aan te schaffen en ze voor het eerste ‘leif’ te gaan bekijken… Eenmaal aangekomen in het historische Greek Theater (gebouwd in 200 B.C.), zagen we eerst een stuk of vier support acts (in amusementswaarde variërend van dramatisch tot helemaal zo slecht nog niet), voordat mijn idolen het podium betraden. De jongens van de Bloc waren aanvankelijk zichtbaar onder de indruk van het historische karakter van het theater, maar na een nummertje of drie zat de sfeer er erg goed in!!! Dit werd naar mate het concert vorderde alleen maar beter! Was gaaf dus!
In eerdere afleveringen van mijn belevenissen repte ik al eens over zeer geslaagde huispartijen. 12 augustus was er weer eentje, ditmaal ter gelegenheid van het afscheid van een Spaanse vriend die na zijn MBA weer naar Madrid (waar anders) vertrok om een mooie carrière te voort te zetten. De foto’s spreken verder voor zich! Geweldig genoten…
De week erna werd ik aangenaam verrast door het bezoek van Mandy ‘Mendo’ Metten. In het kielzog van good old Ben Pon, verbleef ze in de buurt van San Francisco voor een mooie race in oude Porsches op Laguna Seca. Één avondje kon ze er even van tussen voor een hapje, drankje en dansje met mij en een gedeelte van mijn klasgenoten en andere vrienden. Cool dat je er was, Mendo!!!
De dag erna vertrokken we (Dani (huisgenoot), Ricardo (Spanje) en ondergetekende) naar Mexihiiiiiii...... hiiiiiiiiii..... Cooooooooooooo!!! Jullie kennen het: het land van al de ZZN’s dromen. Om precies te zijn, vlogen we naar Cancun. Wanneer je spreekt over het Mexico, praat je over Cancun…. NOT! Dit is meer een toevluchtsoord voor Amerikanen met tatoeages en de eerder beschreven ‘freakdance’. Daar waren deze jongens dus niet voor gekomen, maar het was een goedkoop tripje zon voor een paar dagen, na de laatste dag klas. Cancun dus: ik zal de foto’s verder het verhaal laten vertellen, maar veel meer dan een beetje chillen, een cocktailtje, een stukje jetskiën (erg cool!!!), en een dagje op Isla Mujeres (Vrouweneiland) zat er niet in, mede doordat Dani het merendeel van de trip behoorlijk aan de dunne was. Details overbodig...
Eenmaal weer thuis gekomen van deze dagen van ontspanning, was het eindelijk tijd om het tweede diploma op te halen. Opluchting wel na acht maanden. Ceremonie was o.k., lunch na afloop ook, maar echt gezellig werd het ’s middags in ons appartement, waar na lang wachten eindelijk de welverdiende mojito’s werden geserveerd door Ricardo ‘Cocktail’ Ligero. Lekker joh!! Goed, mooi begin van de laatste avond samen met mijn vrienden van het tweede semester. Dani, Pedro, Marcela, Ricardo en vele anderen zouden de dag erna, of daarna vertrekken, dus een mooi feestje was wel op zijn plaats.
Net zoals vier maanden geleden toen mijn vriend Lucas vertrok was het ook deze keer niet onwijs leuk om gedag te zeggen, maar aangezien de meesten in het holst van de nacht vertrokken en ik nog in de R.E.M. fase zat bij het uitzwaaien, ging dat deze keer een stuk eenvoudiger.
Na het weekend begon het wachten… De meesten waren er vandoor, ik moest mijn appartement opruimen, inpakken, en verder wat kleinigheden regelen, dus van veel leuke dingen kwam het niet.
Maar: gelukkig vloog ik woensdag voor een laatste uitje naar de Grote Appel, beter bekend als New York City. Na, of liever samen met, San Francisco de twee favoriete steden in de U.S. and A.. Beide compleet anders, maar o zo mooi! Hier verbleef ik met zeven goede bekenden en vrienden (van wie Jaime, Stefano, en Cristina het meest te zien waren op de foto’s van de afgelopen maanden) in een piepklein appartementje in the Lower East Side. Vrij gave buurt trouwens, waar je als toerist door de meer aansprekende namen als China Town, SoHo, Central Park en sinds ongeveer vijf jaar Ground Zero, niet zo snel komt. We verbleven in een straat vol met Indiase restaurants en waar één blok verderop zelfs een kleine Oekraïense buurt te vinden was. Vrij divers dus, deze buurt/stad.
We bezochten een aantal bekende attracties, zoals de eerder genoemde namen, natuurlijk het Empire State Building, Rockefeller Center, Battery Parc, Fifth Avenue, Times Square, Radio City Music Hall, en natuurlijk Flushing Meadows, ook wel het Roland Garros en Wimbledon van New York. In het sinds kort tot het Billie Jean King USTA Center omgedoopte park zagen we Rafa Nadal winnen van Luis Horna (mooie pot), Grosjean verliezen van Agassi bedwinger Benjamin (niet de ‘boem boem’) Becker, Novak winnen van Srichapan uit Phuket (of Bangkok, whatever) en nog een paar meiden. Ook keken we een stukje naar de training van Maria ‘I feel pretty’ Sjarapova (die is vrij mooi), Andy Roddick en nog wat helden. Leuke dag...
Verder nog genoeg dingen bekeken om later tijdens een drankje over te vertellen, maar ik kan wel zeggen dat het afscheid dit keer helemaal geweldig was!! Ik was de eerste die New York zou verlaten, omdat ik terug moest naar San Francisco en Berkeley. De setting was dit keer een feest op pier 63 aan de west kant van Manhattan, uitkijken op Jersey City, New Jersey. Erg indrukkwekkend uitzicht. Dit was een mooie afsluiter, hiphop ontbrak, Bob Sinlar(’s muziek) was present (samen met een heel stel Spaanstalige helden als de ongeëvenaarde Los Fabulosos Cadillacs). Maar goed, leuk avond dus, die met recht werd gevierd alsof het de laatste dag was dat de zon scheen (oeh, is wel heel romantisch... Goed, de boodschap is duidelijk). Toen het tijd was om er vandoor te gaan, mijn tas te pakken en opgehaald te worden door de shuttle bus, werd mijn favoriete ‘World Hold On’ van Bobby S. nog een keer op de platenspeler gelegd, zodat ik werd uitgezwaaid ‘with a bang’. Kicken!!!!
Waar heb ik het allemaal van gedaan? Stukje mazzel en twee geweldige ouders die mij de kans hebben gegeven om hier acht maanden lang te tijd van mijn leven te hebben. Lieve papa, mama en Bas: dank voor alles!! Wow, het was echt fantastisch!!!!
En voor alle anderen die met me mee hebben gelezen: dank voor al jullie reacties. Het was geweldig om te lezen dat jullie het zo leuk vonden dat ik het hier zo leuk vond!!! Echt.
Ik ben hier de afgelopen tijd een mooi cliché tegen gekomen om dingen af te sluiten. En omdat clichés cool zijn, gooi ik hem er ook in: “Don’t cry ‘cause it’s over, smile ‘cause it happened!” Hoe finidi? Met een grote glimlach zeg ik dan ook: bedankt en tot snel allemaal!
XL
-
06 September 2006 - 07:44
Godert:
Lartje...
Mooi dat je er weer bent zometeen. Tis hier echt super lachuh! -
06 September 2006 - 07:48
Godert:
Na ons 8 maanden in het ongewisse te hebben gehouden, ben ik erg benieuwd naar je verhalen. xxx -
06 September 2006 - 08:11
Ewout:
Mooi verhaal weer Piet! Goede reis en xieje snel. Zondag HBS thuis, 11:00 verzamelen.... -
06 September 2006 - 08:46
Joor:
He Lart!
Mooie verhalen ouwe! Ik heb ze met veel plezier gelezen! Kom nu maar snel terug, want de VAP gaat beginnen ;).
x -
06 September 2006 - 10:29
Nick:
mooie dingen lart! zie je binnenkort. x nick -
06 September 2006 - 11:48
Tom Steegmans:
Hey Lart,
Leuk om te lezen dat het nog steeds mooi is.
Ciao, Tom. -
06 September 2006 - 13:19
Your Mum:
“Don’t cry ‘cause it’s over, smile ‘cause it happened!”
.... die houden we erin!
Tot morgen! Kanniewachte!
X
-
06 September 2006 - 20:08
Bon:
Ha latje!
Ben je nou al eens thuis?
Dank voor de prachtige impressie weer via beeld!Vind je nieuwe broeken in het bijzonder erg geslaagd! En zie ik daar nu echte semi-cowboyboots of misleidt mij het oog?Mooi! Volgende keer moet je marokko proberen, ook in het geheel niet onaardig!
tot snel x -
07 September 2006 - 10:03
Haas:
enfin, ..... ik hoor het wel als je terug bent
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
